𝑁'

Can Yücel diyor ya; “Gitmek gerekir bazen. Fazla yormadan, daha çok bıktırmadan. Eğer vaktiyse ardına bile dönüp bakmadan.” Bu sözün üstüne söylenebilecek en uygun şeyi sanırım Oğuz Atay’ın satırlarında buldum; “Gitmek çözüm değil de, insan kaçmanın başka türlüsünü bilmiyor ki…”

Lotus çiçeği, çamurlu ortamlarda yetişir ama dünyanın en temiz çiçeğidir. Çamurdan dünyaya gelen, mis gibi kokan, tertemiz bataklık çiçekleri. Herhangi bir yerine toz konduğunda sallanarak o tozdan kurtulur ve kendini temiz tutar. 
          Bataklıkta çiçek olmak insanın da kaderidir. 
          “Ruh, sayısız yaprakları olan bir lotus çiçeği gibi açılıp serpilir.”

Her çiçek kendi suyunu bulur.

Nasıl mı çaresizdim. Koskoca bir orman yanıyordu, ama su olarak sadece benim göz yaşım vardı.

O kırgın uyduğum gecenin sabahında affettim beni bu hale getiren herkesi hiç bir sebep yokken affettim buda benim hatam olsun.

Öğrendiğim en muazzam şey, tepkisiz kalabilmek. İnanılmaz kırılmış, şaşırmış ya da üzülmüş olsam bile, herkesin her şeyini yapabileceğini kabullenmek.