Tanrı insanları bir çöle bıraktı, sevginin kuruduğu kumlu topraklar vardı bu dünyada ve insanlar aşkı serap olarak görüyordu, defalarca yanılıyordu gerçek sevgiyi ararken. Ama bazı insanlar vardı ki serap değil hayal görüyordu, kendi dünyalarını yaratmışlardı özel güçleriyle ve kimseye ihtiyaçları yoktu zihinlerinden başka. 


İşte ben o bazı insanlardanım... Hayal gücüm olduğu sürece yaşayabilirim ve benim kıyamet günüm öldüğümde değil bu yetimi kaybettiğimde olacak. ^-^ 

→Bir genç kızın aşık olması ona edilen bedduanın kabul olmasıdır.

→Ölüm; Tanrının iki dudagı arasındaki mesafeyle jiletin bileklerine olan mesafe kadar uzaktır sadece. 

→Takvim yapraklarına dokundukça kuruyan ellerim neyin alametidir? Aynadaki yansımamda saçlarımdaki beyazlık yıllardır silinmeyen tozdan mıdır? Neler oluyor böyle azizim?!

☆★Bu yazıyı okuyan kişi sayfama bir şiir veya sevdiği güzel bir sözü yazabilir mi?☆★