Jestem motylem w skórze człowieczej, albo chciałbym nim być. 
W mej duszy unosić się na szczytami, latać słowami nad głowami.
Jeszcze spadam, lecz nie upadam.
 Wiem, że w końcu wykształciłem skrzydła. 
Tak jak sobie obiecałem.  
Już od dawna w głowie mej echo odbijało się. 
Powtarzało „Czyż nie chcesz uwolnić się?". 
I ta mała obietnica- zburzyła wielką fortece serca. 
Teraz wydaję się dziwny, nawet zły dla tych którzy jeszcze od gruntu nie uwolnili się. 
Moje skrzydła już trzepoczą, kokon się otwiera, wzbijam w powietrze się. 
Złapałem księżyca blask i teraz to ja, nie on, oświetla mi drogę w najmroczniejszych dniach i najjaśniejszych nocach. 
Latam, unoszę się. 
Nikt już nigdy nie zobaczy mnie.