•Kimsesiz Yazar 
Ben kim miyim ?

Aydınlıkları attığı her adımla karartan , yemyeşil doğayı her nefes alış verişiyle bir nebze daha solduran ve ömrünü karanlıklar içinde heba eden basit , sıradan , klonlaştırışmış çaresiz bir his'sizim.

Her akşam , güneşin batışıyla karanlıktan daha siyah , siyahlardan daha karanlık keskin pençelerimle yıldızları teker teker söndürüp , ay'ı ikiye sonra üçe sonra tekrar üçe bölerek ölüm kokan bezimin içine süpürerek saklıyorum.

Zaten oldum olası ışığa nefret doluyumdur.Hatta güneşe her doğuşunda bir sıra küfür yağdırırım çünkü canlıların zaaflarını gün yüzüne çıkarmak için büyük bir iştahla yeryüzünü aydınlatıyordu.
Hatta canlıların bütün enerjisini alarak bir hiç olmaya çalıştığı yetmiyormuş gibi bir de batarken dağların ardına saklanırken çıkardığı turuncu bir ışık haznesiyle Zafer kutlamalarını her geçen gün yineliyordu.

Ben kim miyim ?
Gözlerimdeki nefret ve ümitsizliğin arasında her sabah kapanıp her gece açılan kimsesizliğin varoluşuyum.

Her gece küçük hayali anahtarımla yıkılmışlıklar ülkesinin kapılarını aralayan anahtarcı çocuğum.
Beni geceleri çıkmaz sokakların önünde , kapağı yırtılmış , yağmurdan çürümeye yüz tutmuş küçük karton kutuların içinde bulabilirsin.

Bir gün , o oturduğun bulutlara değen köşklerin arasında benim varlığım aklına gelirse eğer bana hak vereceğinden eminim.

Dünya'nın varoluşundan bu yana 1.000.000.000 asır geçtiği söyleniyor ve bıkmadan , usanmadan , yıkılmadan hatta sonuna kadar pes etmeden karanlıklar ülkemde seni bekliyorum ve dünya'nın yokoluşuna kadar seni bekleyeceğim.
Heey !
Duydun mu beni !
Sana diyorum , bana bakmaktan korkma !
Gözlerime bakmaktan korkma !
 Hani "Sonların başladığı yerden , başlangıçların son bulduğu yere gidiyorum."der ya Necat İrtaş , 
O son hiç bir zaman bulmayacak yabancı !
Bir gün bizim şehirlerimize , bizim çıkmaz sokaklarımıza yolun düşecek ve asırlardır bilediğimiz sözlerimiz kesecek yüreğini biliyorum.
Hatta her geçen gün bunu düşlüyorum.