Mijamy się na ulicy, siedzimy razem w tramwaju.  Siedzę sobie cicho w ciemnym płaczu i myślę.  Nie jestem z tych co wyróżniają się z tłumu ale dobrze mi z tym. Ciągle uczę się samoakceptacji,  budowania poczucia własnej wartości i tego aby nie porównywać się z innymi.  Ale to trudne, czasem bardzo.  To jest moja poplątana opowieść o zastanawianiu się.  Naszym największym skarbem jest umiejętność dziwienia się a największym darem autorefleksja.