Yorulan ruhum ve duygularım, kendilerini kelimelerle somutlaştırmak istedi. Buna engel olmadım, istesem de olamazdım zaten. Benim ruhumun maddiyatı maneviyatında gizlidir. Duygularımın yoğunluğu bedenimde, kalbimin yorgunluğu ise gözlerimde gizlidir. Ben, maddiyat ve maneviyat arasındaki o ince çizgideyim. Hayata yalnızca siyah veya beyaz çerçeveli gözlüklerden bakmam. Şeffaftır benim gözlüklerim. Her rengi, her yaşantıyı, insanı, duyguyu kendi renginde ve olduğu gibi gözlemlerim. Kimse bana şeffaf pencerelerden bakmadı ama ben şeffaf olmayı tercih ettim. Ben olmak bunu gerektirir çünkü: Herkesin yaptığını değil, benim için doğru olanı yapmak...