Ben artık anlayamıyorum. Günlerdir gecelere sığınıyorum, sanki karanlık yanıbaşımdayken ona gözlerimi kapatırsam kendime yaşatılan terk edişleri geceye ben kendim yapacağım. Zaten geçmiş de bugünüme tekerrür ediyor. Bu süre zarfında yeni bölüm atamadım üzgünüm. Çünkü hikâyemde kendimi kendime anlatıyorum ve özellikle epilepsimi öğrenmemle birlikte hikâyemin başına geçince elim ayağım birbirine giriyor. Ama bu durumu iyiliğime kullandım diyebilirim, bazı küçük şirin farkındalıklarla ilgili detaylar yakaladım ve Dostoyevski'nin de atakları sonrasında bitkin hâlde en içine kapanık çaresiz karakterlerine hayat vermesi gibi "Hayatımı Düzeltmek"e çok fena tezat, farklı amaçlar ekledim. Muhtemelen bugün- yarın yeni bölüm atarım.