Schrijven is voor mij als, een tijdje uit mijn leven verdwijnen. En gewoon iemand anders zijn ,die ik heb uitgevonden. ze is anders, dan mij. Maar toch nog steeds het zelfde. Ze draagt stukjes van mij mee. Ik moet je zeggen Ik schrijf ongeloofelijk traag, omdat ik nogal kritisch ben over mijn schrijven. Zo als elk beginnend shrijver denk ik zo wel. Soms zit je bom vol inspiratie, en andere dagen kijk je naar een wit vel papier. Het frustreert je ,dat je niks kan schrjven. En uiteindelijk laat je het er bij. Je klap je schrift dicht ,en gaat in kleermakerzit in de zetel gaan zitten. Je denkt aan iets anders om je zinnen te verzetten, maar toch vallen je ogen weer op het lederen schrift waar de vellen gesiert gaan, met licht bruine lijnen. zonder letters, woorden of zinnen, laat staan een verhaal. Het gevoel dat ik voel wanneer ik niet kan schrijven doet me meestal denken aan een verloren strijd van de liefde. Ik weet het een cliché, maar als ik niet kan schrijven denk ik aan de nare herinneringen die ik liever vergeet, maar die me ook het beste hebben gegeven. Het gevoel van een liefde die dood is, Een strijd die je wanhopig hebt verloren. Het is net als of je voor enkele lange maanden (die meer op jaren lijken) uit zeer breekbaar glas bestaat. Waardoor eigelijk op je hoofd een plakker zou moeten geplakt worden met er op: 'OPGELET zeer breekbaar'. Je probeert maanden lang je scherven steeds opnieuw en opnieuw aan elkaar te lijmen. Maar na een tijd voel je dat dit niet kan blijven duren. Je maakt je zelf wijs dat je hem haat, maar je weet goed genoeg dat je van hem houd. Je begint je eindelijk weer eens fatsoenlijk te kleden. Na maanden die bestonden uit  joggingbroeken en te grote T-shirts. Je durft eindelijk je vrienden weer onder ogen te komen. Ook al weet je goed genoeg dat ze al die moeilijke maanden voor je klaar stonden. Dat ze je altijd blijven steunen, No matter what. 

 xx