Story time.
Ik voel me alleen terwijl ik wel gewoon vrienden heb enz. Mijn vriend zit ergens in Spanje zonder wifi. We spreken elkaar nauwelijks en ik ben afstandelijk omdat ik issues heb, (het is niet dat mijn gevoelens weg zijn voor m. Oh hell no ze zijn er nog. Ik huil kinda elke dag omdat hij weg is.) we willen steeds bellen maar t gaat niet omdat er een uur tijdverschil zit en hij alleen tijd heeft in de avond, en meestal is dat bij mij om 12 uur. Onze gesprekken zijn droog, dankzij mij, en kort en zo. Nouja, hij is dus in Spanje. Mijn beste vriend zit in Cuba zonder wifi, erg kut. Mijn beste vriendin is nog wel gewoon in Nederland, maar die laat me nu vallen voor haar vader. Dat is iets privé's tussen haar en mij en diegene die er vanaf weten dus trek daar geen vooroordelen van. Maar het komt er op neer, dat ik ongeveer niemand heb nu om naar toe te gaan, ik ben dus anti sociaal en heb géén behoefte aan nieuwe mensen omdat ik zoals ik al zei m'n eigen issues heb. En ik kan dit echt ongeveer aan niemand kwijt, niet aan vrienden, niet aan mijn boyfriend, niemand. Dus daarom post ik dit.
Je mag me nu een ondankbaar zeikwijf noemen, maar dit lucht voor mij héél erg op en je kent mij niet dus zolang ik zelf weet wat er aan de hand is, is het goed.
Nou ja
Slaap lekker of zo. En tot ooit, wanneer onze wegen weer kruisen. Ofso .