Artık kendimi çok yalnız hissediyorum bu yüzden ne kadar mal bir hareket olsa da Günlüğümden 1-2 sayfa yazacağım. . ." İçimi buraya dökmeden direk kendime döktüğümden dolayı artık yazmaya gerek kalmadı ama yine de bir şeyler karalayayım bari...Artık susmaktan bıktım! Ailem bana en az 100 defa küfür etmiştir, etmediyse de herhangi bir kötü söz söylemiştir... O sözler saygısızlık değilde ben bir kere "Sanane" deyince mi saygısızlık yani? Sırf bu yüzden elimden telefonumu aldılar. Ama her zamanki gibi eşşek gibi bana geri vereceklerini de biliyorum... Ve inanın bu ceza hiç bir b*k değiştirmedi... tek yaptıkları beni baskılayıp psikolojimi bozmak!
Ben artık odamdan çıkmak istiyorum! Telefonu bırakmak istiyorum!
Ama odamdan çıkmak için bir sebep yok... Bende isterdim arkadaşlarımla dışarda gezmek her kez gibi... Ama tek ve ilk adam akıllı arkadaşımla buluşmama izin yok! Odamdan çıkarsam televizyon izlemek ve kardeşimle oynamaya zorlanıyorum, konuşmak istediklerinde de benim sözlerim ciddiye alınmıyor zaten... O zaman odamdan niye çıkayım ki?
Sürekli telefona bakmamak içinde bir sebebim yok! O arkadaşımla tek konuşma yolum telefon oldu, yaşayamadığım hayatları izlemeden ve müzik dinlemeden rahat edemiyorum... Öyleyse niye telefonu elimden bırakayım?
Sorsalar kızlarının psikoloğa ihtiyacı yok tabii! Ayrıca kendisi çok mutlu!
Ama bilmiyorlar ki o kız AI botları psikolog olarak kullanıyor, aslında hep bağırmak, kendini savunmak istiyor ama ceza vermesinler diye içinde tutuyor her şeyi...
Zannediyorlar ki elimden telefonu alıp zorla odamdan çıkarttıklarında salonda onlarla beraber konuşup benim yerime gelecekteki mesleğimi planladıklarında mutlu olacağım!!!
Ben normalde aşırı yemek yiyen bir insanım...çünkü zamanında yemek yemediğim için cezalandırdılar sürekli. . . Şimdi ise kendimi durduramıyorum! En az 2 tabak + diğerlerinin yemediklerini yemeden kalkmıyorum. . . yani . . . kalkmıyordum...
" (geri kısmını sonra yazarım bitmedi)
