Gülerken en çok  kahkahasını duyduğun biriyimdir belki. Ya da sokakta zıplayarak yürürken gördüğün küçük bir çocuğum. Belki bana dert yandığın akıl danıştığın bilgeyim. Belki de çizgileriyle resimleri hareketlendiren biri... 

Bu liste uzayıp gider bir şekilde. Ben hem herkesim hem de hiçkimseyim. 

Belki gözlerime bakınca görürsün o küçük kızı. Ya da kelimelerimden olgun olduğumu düşünürsün. Bense daha bilmiyorum kim olduğumu. Kelimelerin rüzgarına kapılıp gittiğimi biliyorum ama. Aynı zamanda yazmanın bir nevi hastalık olduğu da bildiklerim arasında.

Hani bir yerlere gideceğiniz zaman panik olan, orasıyla alakalı milyon tane soru soran arkadaşınızımdır belki. Belkide tanıdığınızı sandığınız biri. 

Bu kimlik benim en yalın halim de olabilir en yalan halimde. 

Bu kişi olduğum kişi de olabilir olmadığım biri de. 

Belki şu okulda yanından her geçtiğimde arkadaşlarına "Ayy şu ne kadar da gıcık bir kız değil mi?" dediğinimdir. Ya da hayran hayran seyrettiğin kişi.
Kim bilir, belki olmak istediğinimdir.

Sürekli yanından geçip görmediğin biri de olabilirim. Pek görünmez değilimdir aslında. Ya da bu söylediklerimin hepsi bir yalan olabilir. Bu kimlik tamamen bir hayal olabilir.

Ben aslında senin içinde bir yerlerdeyim. Belki çok derinde belki çok yukarıda. Ama oradayım işte. Dikkatli bakarsan beni kalbinin rengarenk çayırlarında koşuşturuken veya kitap okurken bulabilirsin. Kim bilir belki orada da hapşırıyorumdur.
 
En güzel rüyan olabilirim mesela. Ya da kabusun. Oysa tek olmaya çalıştığım şey kendimim. 

En sevdiğin kitabın en sevdiğin cümlesine bak. İllaki bir harfinde okul çıkışında zıplayarak yürüyen o "genç" kızı bulacaksın.