Wsłuchaj się... 
Może usłyszysz mój szept...


A czemu szepczę? 
Bo tylko uważny usłyszy...

Jestem ojcem demonów. Dano mi dar demonizowania świata, przelewania mroku. 
Ożywiam z kart czarny atrament, przywołuje poczwary. Pobudzam wątpliwości, sieję chaos i niewygodne pytania. Sieję ziarna prawd, na których polach zbierasz co chcesz. Pośród głosek, sylab i słów. Pomiędzy epitetami, metaforami i morałem żyją moje dzieci. Istne małe diabły. Demony nie są na początku straszne, wtedy byś ich nie wpuścił, nieprawdaż? 
Spójrz na me dzieci, i pomyśl jak wielki jest ich ojciec. 
Jak potężny musi być ocean który zrodził tyle kropel, jezior, mórz i rzek. Zbierz to wszystko i połącz. Wielkie prawda? A to tylko część wszechoceanu którym jestem. Spoglądając na mnie nie patrz na ciało, patrz w oczy, które są zwierciadłem duszy. Zobaczysz martwe puste spojrzenie, z którego zionie pustka. Ogromna pustka która pochłonie świat. Nadejdzie czas, gdy szept zmieni się w krzyk! Gdy wszyscy usłyszą! Nie został uwolniony jeszcze największy mrok, potężne tsunami. Nadejdzie czas wszech demona! Czas gniewu i zamieci! 
Gdy nadejdzie dzień pustki, a zegar zamilknie i stanie na ostatniej godzinie. Gdy słońce spotka się na niebie z księżycem. Nadejdzie czas! Mój czas!