Yıldızsız bir gece kadar karanlık ruhum, karakterim kadar psikopat beynim, siyah kumaşa aşık bedenim. Acı, hissedebilirsin ama hissetmekten çok hissettirmelisin.. Paylaşmadıkça içinde büyüyen boşluk seni yutar günden güne. Ve kalbin, hislerini kaybedersin yavaş yavaş.. 
Sonra hissetmeyi özlersin, hissetmek istersin. Çaresizce sana hissettiricek insanı beklersin... 
Hissediyorum, yazarken değil. Siz okurken buldum hislerimi. Bir erkek, bir baba, bir anne vâdetmedi bana hislerimi. 
Aksine çaldılar bedenim de kalan son hislerimi, bir pizzanın kırıntılarını yer gibi yediler hislerimi.
Doydukları halde, izinsiz aldılar gecelerimi. 
Sonra ağlamayı unuttum, delirdim sanki. İçime akarken gözyaşlarım, her gün tırmalarken boğazımı. 
Kırdım bende kalan son umut kırıntılarımı. 
Okurken hissettim sonra, hatırladım ağlamayı.  Merak ettim kitapların sonlarını. . . 
Umut doğdu içime, aşkı yeni yeni tadan genç bir karakter gibi. 
Aşık oldum sonra, gerçek olmayan kitap karakterine, hiç üzmedi beni. 
Kitap bitti, hisler gitti.
Yazdım ama, hayallerimi değil.
Güzel bir hayat yazarak denedim, yaşamayı. 
Ama gerçeği yansıtmadı kitap duyguları. 
Gerçekleri yazdım sonra, hissettiklerimi.  Hissettiklerinizi. .
Yapmak istediklerimi, yapmaya cesaret edemediğim herşeyi. 
Şişko, yalnız ve mutsuz bir yazar olarak.
mutluluk alarak değilde, dağıtarak buldum huzuru.
Hissederek değilde hissetirerek aradım umutu.
Kendini güzel görmeyen,  hissedemeyen. Içinde biriken boşluk sebebiyle ölümü gözleyen dostlarım. Ölümle, yaşamı taşıyorum size.

Ve bir gün, ben acıyı değil o beni hissetti. 
Ve artık siz acıyı değil, o sizi hissetsin.