Bir kız düşünün; Sınıfın ortasında kahkaha attığı için hocanın 'deli mi bu ?' bakışlarına maruz kalan, evin içinde hurdacı diye bağıran, kafasına kırlent geçirip simitçi taklidi yapan, çorap giymeye üşendiğinde pijamalarının paçalarıyla ayaklarını sarmaya çalışan, olur olmadık yerlerde aklına komik şeyler gelen, içine içine gülebilme yeteneğine sahip olan, sinirinden dedesinin ilaçları üstünde zıplayan, inadıyla keçilerle ölümüne kapışan,  yolda aklına gülünecek bir şey geldiğinde anlaşılmaması için gözünü güneş alıyormuş gibi numara yapan, ilham perileriyle okey çeviren, etrafındakiler tarafından tanındıkça 'sende az değilmişsin ' dedirten, çoğu işi dalgaya alabilen,kitapçıya girdiğinde burnuna dolan kokuyu çiçek kokusuymuş gibi içine çeken ve en güzel parfüm kokularına değişmeyen, dışarıdan ne kadar küfretmeye çekinse de içinde bir küfürbaz haydo bulunduran, Kendisi ne kadar uslu, sakin olsa da iç sesi geveze ve yaramaz olan, çocukluğu kedi kovalayıp neredeyse hiçbir zaman yakalayamamakla geçen, ilk kez mutluluğun zirvesinden mutsuzluğun dibine vuruşunu sağ el yüzük parmağında iz olarak taşıyan, yangın alarmı gördüğünde basıp kaçmak fena olmaz diye düşünüp hiç gerçekleştiremeyen, Criminal Case'de ki Jones'a yavşayabilecek kadar sap, hocalarına caps yapacak kadar işsiz ama su içemeyecek kadar üşengeç...Kısaca bütün zıtlıkları ve absürtlükleri içinde bulunduran bir kız. İşte o kız benim.

Buraya ilham perilerinin bana fısıldadıklarını başkalarına aktarmaya geldim.