Kitap okumanın  kötü bir yanı var; asla sahip olamayacağınız bir dünyayı benimseyip o dünyanın içinde mutlu olurken kitabın son sayfasında gerçekliği fark edip hayal kırıklığına uğruyorsunuz.

Yazmaya yeni başlayıp sihrine kapılanlardanım ben. Yazmak da  tıpkı ortasında olduğunuz bir kitap gibi. Meraklısınız, biraz daha okusanız bitecek, bitsin istemiyorsunuz ama kendinize hakim de olamıyorsunuz çünkü; tüm gün aklınızda o var. Daha fazla kendinize hakim olamadığınız bir anda onu bitiriyorsunuz, kapağını kapattığınızda o hep beklediğiniz rahatlamaya ulaşamadığınız gibi, kitabın  sonu  da sizi öyle bir mutlulukla karşılamıyor. Daha anlatacaklarınız var belki de, okuyacaklarınızın varlığı sizi gülümsetir ya yazacaklarınızın varlığı da öyle gülümsetiyor işte. Sadece siz okurken öyle düşündüğünüzü düşünüyorsunuz belki de. Peki ya yazar o rahatlamaya ulaşamamışsa?