"Bitmedi, yazacağım daha
Çünkü yazmazsam ağlayacağım."
 
  Kendimden bahsederken geriliyorum. Kimim ben? Okuduğum kitapların, dinlediğim şarkıların, yazdığım yazıların, izlediğim filmlerin, yakın arkadaşlarımın içlerinden bir parçayım. Onlar eksildikçe yok oluyorum. Babamın okumamı istemediği bir kitabın son sayfasında akıttığım göz yaşıyım, annemin 'Onunla arkadaş olmamalısın' dediği en yakın arkadaşımın sadece bana anlatabildiği sırlarıyım, dinlerken başka dünyalara gittiğim ama kimseye beğendiremediğim şarkının nakaratıyım ben. Onlar benden alındıkça, içimdeki ben huzursuzca kıvranıp bir parçasını onlara bırakıyor. Söylediği ilk yalanın yaşattığı huzursuzluğu omuzlarından atamayan küçük bir kız çocuğuyum. Arkçı yalanlarla omuzlarının üstüne yükleri kendi elleriyle koyan aptal bir genç kıza dönüşüyorum. Değişiyorum. Değişiyorlar. Herkes değişiyor. Kim aynı kalıyor ki? Kim saf ve masum ki? Özel olduğunu düşündüğün kim seni hayal kırıklığına uğratmayıp değişmedi ki? O dopdolu ama bomboş(!) sınıfta kafamı sıraya koyup gözlerimi kapatırken kulaklarımda Noel Gallagher'ın sesi yankılanıyor. "How many special people change?" cevabını düşünmeme bile gerek kalmadan içimdeki ben alayla ve acıyla gülümsüyor. Cevabını hepimiz biliyoruz. Hepimiz.
  
- Bir genç gelip Andre Gide’e, “Sizce yazar olmalı mıyım?” diye sorar. “Olmayabiliyorsanız olmayın.” diye yanıtlar Gide. Bence çok zekice bir yanıt. Çünkü yazmaktan başka çaresi olmayan kişilerdir yazarlar. Başka türlüsü mümkün değildir onlar için. Benim başka hiç bir çarem yok. Kaçışım yok.
 
How many special people change? How many lives are living strange? 
- http://www.youtube.com/watch?v=SRu6YRr1KtM

Ortak hikaye (SENİN KARANLIĞIN)  >>> http://www.wattpad.com/story/18196099-senin-karanli%C4%9Fin