O benim tenime dişlerini geçirdi. Ve kanımın hepsini içmemek için tek bir şartı vardı; geri kalan, bana bıraktığı kanımın her damlasını ve ruhumu yine ona vermemdi. Bunun yolu da belliydi; ruhumun yaralarından akan kanımı son damlasına dek mürekkep yapıp, onu yazmak. Onun açtığı yaralardan.

The Giver' da ki toplayıcı gibi anıları mı topluyorum, onları insanlardan saklayıp, sırtıma mı gömüyorum? Yoksa kağıtlara döküp koca bir kütüphanenin kelimeleriyle öteyi mi gösteriyorum, renkleri mi hissediyorum? Ölüm defteri' ne yaşayan bir insanı ismini yazarsan ölür, peki ya hiç yaşamamış bir insanın adını kazırsam? Yaşam mürekkebiyle, hayatı mı üflüyorum, yoksa ölümü mü estiriyorum? Yazdıklarım ana rahminde, kelimelerin kucağında mı yaşıyor, yoksa onları kağıtlara mı gömüyorum? Bir hayalin sesi kulaklarımda, kan kokusu tüm duyularımda. Parmaklarım piyano tuşlarında, bir hayatı çalıyor.  Kan hayat demek. Kan ölüm demek.  Cümlelerin ezgisi ruhumda. Jonas gibi karda mı kayıp düştüm belki, acıyı hissettim mi peki? Mutluluğu mu hissettim, sevgiyi mi? Aileyi mi, acıyı mı? Ilık bir aynılaşmışta mıyım? Yoksa yanıyor ve donuyor muyum? Yandım. Dondum. Ben yaşadım. Yaşadım. Bu da öleceğim demek. Gözlerimi kapattım. Öteleri aştım. Bak, gördüm. Duyuyorum. Koşuyorum. Yazıyorum.


Yaşamayı istiyorum. Yaşamak istediğim anlar var ve eğer yaşam, ölümün baş ucunda yatıyorsa yine de koşacak bacaklarım var.

İşte o an için yaşarız biz. Bir kemanistin, keman telini damarlarıyla çaldığı an. Bir yazarın mürekkebinin, ruhunun kanı olduğu an. Bir piyanistin seslere dokunduğu an. İşte o an için yaşarız biz, biri bizi okuduğunda, tutkunun bıraktığı nefessizlikte insanların bizi unutamayacağı anda.