Küçük yağmur damlası, çukurlaşan zeminin içine birikmiş minik gölete düştü. Bir insanın parçalarına benzeyen halkalarını oluşturdu. 
İlki derisiydi, yüzüydü, maskesiydi. Parçalanmaz zırhı, onu diğerlerinin bakışlarından koruyordu. 
İkincisi etiydi, kemiğiydi, bedeniydi. Bilimsel olarak hayatın devamını garantileyen bu parçalar, hisler olmadan pek de bir işe yaramıyordu.
Üçüncüsü kalbiydi, zengininden fakirine her insanın vücuduna hayat gönderen el kadar bir organdı.
Dördüncüsü, ruhuydu. Kederi, sevinci, kaybı ve milyonlarca duyguyu taşıyandı, gizemin ardında duran basit gerçekti ve tek istediği onu doyuracak şeylerdi. Ne yazık ki insan onu boş heveslerle katletti ve bunu düzeltemeden halkalar kayboldu, yaşam sona erdi.
**
Herkes gibi yaşayan, normal bir insanım. Beni diğerlerinden ayıran tek şey düşüncelerimdir, bir yerde mutlaka farklılığı sezersiniz. 
Yazmayı severim bir de. Ne zaman alışkanlık haline getirdiğimi bilmediğim, bağımlısı olduğum eylem... 
Sanırım... bu kadar.