"Kelebekler, ölüme mahkum mudur?" diye sordu küçük çocuk masmavi gözleriyle. O kelebekleri çok severdi, öyle çok severdi ki kanatlarına değecek olan rüzgardan bile sakınmak isterdi onları, sonra... ölmesinler isterdi. Özelikle gözleri gibi mavi olanlar ölmesin isterdi çünkü aylar önce onu terk eden annesinin de gözleri masmaviydi. "Herkes mahkumdur deniz gözlü çocuk," dedi ve genç öğretmen sevgi dolu ellerini sapsarı saçlarda dolaştırırken ekledi, "Kaderi değiştiremez insan." Ufacık kalbiyle öyle içten inat etti ki çocuk, evren o an bir şeylerin değişeceğini hissetti. Kelimeler havaya bir yemin olarak karıştı.
"Ben o kelebekleri bir gün daha yaşatacağım..."