Hoseok, ilk defa gökyüzünün mavi, çimenlerin yeşil, gözlerinin ise siyah olduğunu duyduğunda dokuz yaşındaydı. Daha önce etrafındaki insanlardan, anne ile babasından bu kelimeleri ve "mor, pembe, kırmızı" gibi daha birçoğunu duymuş, ancak anlamlarını asla kavrayamamıştı.
Arkadaşıyla oturmuş gri gökyüzüne bakıp konuştukları bir gün aniden bu kelimelerin anlamlarını hiç merak edip etmediğini ona sormuş ve karşılığında küçük kızın kocaman açılmış gözleri ve tiz sesiyle verdiği "Bilmiyor musun?" tepkisini almıştı.
"Annen hiç anlatmadı mı? Ruh eşlerini bilmiyor musun?"
Hoseok omuzlarını silkip dudak büzmüş ve başını hayır anlamında sağa sola sallamıştı. Anne ve babasının kavga etmedikleri nadir anlarda Hoseok'a söyledikleri tek şey ona renkleri gösterecek kişinin değerini iyi bilmesi gerektiğiydi. Ne yazık ki Hoseok da bu cümleden dokuz yıllık ömrü boyunca hiçbir sikim anlamamıştı!
"Annem her insanın bir ruh eşi olduğunu söylüyor. Dünya aslında gri değilmiş, aslında... aslında tıpkı bir dondurma gibiymiş!"
"Dondurma gibi mi?"
Hoseok'un yüzünü buruşturarak sorduğu soruya küçük kız başını bilmiş bir şekilde sallayarak cevap vermiş ve dudaklarını ıslattıktan sonra anlatmaya devam etmişti.
"Yani hani ne kadar yersen ye doymazsın ve daha fazlasını istersin ya, hani kimseyle paylaşmak istemezsin ya, öyle işte. Böyle sadece gri olmuyormuş etrafın, değişik değişik şekillerde görüyormuşsun ama çok güzelmiş."
"Ee, nasıl görecekmişiz peki o şekilde, ne yapacakmışız?"
"Ruh eşinle tanışman lazımmış. O ne demek bilmiyorum ama annemle babam ruh eşiymiş mesela, o yüzden baya mükemmel bir şey olmalı, değil mi?"
Hoseok, dalgın bir şekilde avuçlarına bakarken yalnızca kafasını sallamakla yetinmişti.
—————
Aklımda bu tarz onlarca konu, kelimelere dökecek çok az zaman, soulmate aularına çılgınlarcasına yakışan yedi güzel BTS üyesi...
