Moje wiersze są jak listy do ludzi, którym nigdy nie potrafiłam spojrzeć w oczy. Każdy wers to fragment mojej przeszłości, chwila, która minęła i już nigdy nie wróci. Piszę o ludziach, którzy odeszli, o tych, którzy kiedyś byli dla mnie wszystkim, a dziś są tylko cieniem w mojej pamięci. Piszę o sobie - o mnie, która popełniła błędy, których dziś żałuje. Każdy wiersz to próba wyrażenia tego, czego nie mogę powiedzieć wprost, bo słowa nigdy nie wydają się wystarczające.

Czas płynie nieubłaganie, a ja zostaję z tym, co zostawił po sobie. Wspomnienia, stare wiadomości, spojrzenia i uśmiechy, które kiedyś były całym moim światem, teraz stają się źródłem bólu i refleksji. Ludzie, których uważałam za bez znaczenia, przysłonili tych, dla których naprawdę byłam wszystkim. Każda minuta zabija mnie od środka, przypominając o stracie i tym, co mogło być inaczej.

Pisanie stało się moim sposobem na uporządkowanie chaosu w głowie. Każdy wiersz to wyznanie, rozmowa z samą sobą, próba zrozumienia uczuć, które wciąż we mnie tkwią. Opowiadam o miłości, którą straciłam; o ludziach, którzy odeszli; o chwilach, które nigdy nie wrócą; i o mnie, która wciąż próbuje odnaleźć sens w tym wszystkim.

Moje wiersze są też o nadziei - cichej, niewypowiedzianej, która pozwala iść dalej, mimo że serce wciąż pamięta ból. To próba zrozumienia, zaakceptowania i pogodzenia się z tym, co minęło. Pisanie pozwala mi zatrzymać świat na chwilę, złapać oddech i spojrzeć na wszystko z dystansem, choć czasem dystans ten jest bolesny.

Ten profil to zapis mojej podróży przez wspomnienia, emocje, straty i małe radości życia. To miejsce, w którym dzielę się tym, czego nie mogę wypowiedzieć na głos. Moje wiersze są dla wszystkich, którzy kochają, tracą, tęsknią i próbują zrozumieć siebie w świecie pełnym zawiłości.