Bizde böyledir; gündüzleri biriktirip geceye dökeriz içimizi.Neden mi?Saçma sapan insanları sevdiğimiz için.Bir yara izimizin olmaması,yaralarımızın olmadığı anlamına gelmiyor.
Seviyor zannedip içimiz içimize sığmazken ne mutluyduk.Onların yalancı yüzlerine gözlerine bakarken farkında bile olmuyorduk sahtekar olduklarını.
Uyuyunca geçmez,başkasını seviyorum demekle geçmez,unuttum demekle geçmez peki ya bu acı nasıl geçer bu mendeburun başka bir hal çaresi yok mudur?
Artık hiçbir sorunun üstesinden gelemiyorum.Umutsuz,üzgün ve yorgun hissediyorum mutlu musun şimdi?Bana ne yaptığının farkında mı hayır değil...