"Ve sonsuza dek mutlu yaşadılar." klişesine inanmayan, ergenliği ve depresyonu ailemden birisiymiş gibi gören umutsuz vakayım. Konuşmayı seven ama konuşmayan, ne diyeceğimi bilmeyen beceriksiz biraz sakar. Ağlamayı beceremeyen ama şu son 3-4 aydır en ufak şeyde "hönkürerek" ağlayan birisiyim. Toto tavanda, burnu hava da bir insan değilim, öyle olanlardan da nefret ederim. Sanırım biraz da safım, çok çabuk kanar inanırım. Nefretimi kazanmak zordur, nefret ettim mi de geri dönüşü olmaz. Bad görls olma hayallerim olsa da tırt görls den başka bir şey olmaz benden. 
Sanırım bu kadar. 
Bir de, " :) " şu gülüşten nefret ederim, hayatımda onun kadar samimiyetsiz bir surat daha görmedim.