MelisAlacaa

Yazabilmemi sağlayan acılarımı seviyorum . 

Parmaklarımın kelimelerle seviştiği her cümleden yeni yaşamlar doğuyor. 

O küçücük kalemin koca ağırlığını parmaklarıma aldığımda titreyen avuçlarım  vardı . Zaman geçtikçe parmaklarım ile kalem birbirine mühürlendi . Satırlara dökülen  yaşam her gün bende eksik olan bir parçamı tamamladı. Sözcüklerin büyüsü nefes almamı kolaylaştırdı , yaşamı daha anlamlı kıldı . Ve ben varolduğumu o satırların arasındaki yaşamlarla hissettim .

Bir bebeğin ilk adımı gibidir kalemin satırlara değdiği o ilk an . Ürkekçe küçük bir adım atarsın, bu senin ilk kelimelerindir. Cesaretin arttıkça yürümeye başlarsın,  kelimelerin cümlelere dönüşür . Bir bakmışsın koca bir çınar oluvermişsin ve cümlelerin kelepçe vurulamaz bir şekilde özgürce çıkmaya başlamış kaleminden. Satırlar boyu süren kelimelerin sayfalara sığmaz olmuş ... Koşmaya  başladığın ilk an artık kelime ve cümle değil onların bir arada olduğu bir kitap çıkmış ortaya . Ardında binlerce kişiyle... İste o küçücük bir adımla başladığın kelimeler sırf kendine ve hayallerine güvendiğin için kitapları doldurmuş . Bu artık bi kitabın değil yeni bir hayatın başlangıcıdır.

Roman satırları arasında ağlayarak ölebilmeyi isterdim. MELİS ALACA 

Çünkü bazen yaşamaktan çok kitap karakterleri olmak isterim .HİÇ NEFES ALMAMIŞ  AMA ÇOK NEFES ALDIRMIŞ.