♣

Mesele şu ki seni düşünürken acı çekmek bile hasret duyacağım şeylerden...
          
          Sevgi güzeldir ama en çok sizi severken güzel, ışığım.

Söylenecek,yazacak çok şey ama yüzüm yok.Yinede sen benim hiçliğimin ortasında açan en güzel çiçeklerdensin.Çicekleri sevmem pek,ama sana bakarken seninle konusurken insanların neden çiçek sevdiğini daha iyi anlarım hep.Sen benim için yeryüzündeki en güzel çiçekten bile güzelsin.Senin hiçliğin bile benim cennetim.Size,sana olan sevgim kelimelere dökmeye korkacak kadar fazla.Bir insanın gitmesine üzüldüm,yıllarca kendimi harap ettim,değiştim, büyüdüm,hep hatalar yaptım.Yinede kimsenin gidişi,ihaneti, kötülüğü senin ve sizin yokluğunuz gibi hissettiremez.
          
          Anliyor musun ışığım sen herseysin.
          
          Sen güzel olan ve olabilecek herseysin.
          
          Utaniyorum,özür dilerim.
          
          Sizin varlığınız benim şifam.
          
          Birgün herşeyi telafi edebilmem dileğiyle.

Sen benim abla sıcaklığını hissettiğim ilk duraksın meva...
          
          Umarım birtanem senin için iyi bir kardeş olmuşumdur.
          
          Unutma olur mu söylediğimi sen iste ömrümü ömrüne Katarım
          
          Belki seni ihmal ettik belkisi fazla hatta ihmal ettik.
          
          Derslerime hayallerime odaklanmak için sizi unuttum.
          
          Unutmam gerekn bir şey olacaksa o derslerim hayallerim olmalıydı.
          
          Benim hayallerim siz varsanız var.
          
          Siz yoksanız neye yarar.
          
          Unutma sadece bizi gör bizi hisset hiçlik yok unutma biz varız.
          
          Biz varsak hiçlik yoktur.
          
          Sadece bana gel meva kollarımın arasına seveyim seni kalbime sığdırayım orada koruyayım seni.
          
          Acılarını bir bir dindireyim
          
          Seni ebediyen seven bizler varız 

O gece, içimde bir yer sessizce kırıldı.
          Hiç kimsenin görmediği, kimsenin duyamadığı bir yer…Göğsümün ortasında bir şey çöktü sanki. Çöktükçe nefesimi de beraberinde aldı.
          Ağlamak kolay değildi,
          ama tutmak da mümkün değildi. 
          Gözlerim değil, kalbim taşmıştı sanki.
          Yalnızlık…
          İnsan kalabalıkların ortasında bile boğulabiliyormuş,
          bunu o gece öğrendim.
          Kelimeleri söyleyecek bir beden, düşündüklerimi anlayacak bir ruh yoktu yanımda.
          Yüreğimde büyüyen o karanlığı
          kimse göremiyordu zaten.
          Buna alışkındım, evet…
          ama o gece, alışkanlığım bile bana ihanet etti.
          Sonra bir yorgunluk çöktü üstüme.
          Gözlerimi kapattım
          çünkü başka yapacak bir şeyim kalmamıştı.
          Uyudum. 
          Ve sabah…
          Duygusuz, renksiz, tarifsiz bir boşluk.
          Sanki gece yaşadığım her şey,
          sanki o sıkışma, o acı, o gözyaşı
          başka birine aitmiş gibi.
          Bende sadece “hiçlik” kalmıştı.
          Acı bile yoktu,
          çünkü acı bile yorulmuştu benden. Güçlü değildim. Bugünde değilim… belki bir süre de olmayacağım.
          Ama o hiçliğin içinde fark ettiğim bir şey vardı. Ben hâlâ buradayım.
          Kırılmış, küsmüş, yorulmuş,
          belki biraz tükenmiş…  
          ama hâlâ buradayım, yanınızdayım. 
          

Mantıklı açıklama aranamayacak kadar gerçek bir acı

Herkes biraz ikiyüzlüdür. 

Bundan tam bir ay önceydi. 
          
          Zihinsel acımı kelimelere sığdıramam belki ama… Dört ayın verdiği bıkkınlık, ruhumun çevresine örülmüş görünmez duvarlar gibiydi. Kısıtlanmıştım. Özgürlüğe alışkın bir ruhun, kendi bedeninde tutsak oluşuydu bu. Her şeyden çok, kendime dokunamamanın, istediğim gibi hareket edememenin ağırlığı vardı üzerimde. Sonra ameliyatım bitti. Gözlerimi araladığımda dünya bulanıktı; sanki sisin içinden geçen bir yaşamın kıyısında duruyordum. Ne tam uykudaydım ne de uyanık… Ama bedenim, benden önce ayılmış gibiydi. Bacağımda tarif edilemez bir acı vardı; sanki damarlarımın içinden ateş geçiyordu. Gözlerimden yaşlar süzülürken bunun nedenini bile bilmiyordum. Acı mıydı, korku mu, yoksa sadece var olmanın ağırlığı mıydı? Başucumda duran hemşireler, sessizce yüzüme bakıyorlardı. Gözlerinde, ağlamamı çocukça bulan bir sabırsızlık vardı. Oysa kimse bilmezdi. Hiçbir can, bir başka canın sızısını anlayamaz... Şimdi yine aynı tutsaklığın içindeyim; bedenim hâlâ sınırlarla çevrili, ruhum hâlâ dikkatle yürümek zorunda. Ama bu kez farkındayım; Acının içinden geçtim, şimdi iyileşmeye çok daha yakınım.
          

Hiçbir şey kötü değil aslında, ama hiçbir şey iyi de değil… sadece hissizim.

“O günden sonra,” dedim, gözlerimi kapatarak, “babam bana farklı bakmaya başladı. Ama o bakışlar… ne bir babanın kızına bakışına benziyordu, ne de bir işverenin halefine.”
          
          Efkaris. 
          

"El ele tutuştuk ve uçurumun kenarında bekledik. Özgürlüğün adını mutluluk koymuşlardı; bizse düşüş dedik."
          
          EFKARİS- Her cevabın bir bedeli var.