"Όταν ήμουν εγώ 17....", " Όταν ήμουν λύκειο...." έπιασα τοκ εαυτό μου να λέει συζητώντας με ένα παιδί που βρίσκεται ακόμα λύκειο- λες και για εμένα ας πούμε έχουν περάσει αιώνες- συνειδητοποιήσα ότι πέρασαν δύο χρόνια από τότε που έδωσα πανελλήνιες, από τότε που τελείωσα το λύκειο. Είμαι σχεδόν 20 χρονών κι όμως νιώθω σαν να μην πέρασε μια μέρα από τα δεκαέξι και ας σκέφτομαι πλέον διαφορετικά, και ας έχουν αλλάξει τα γούστα μου σε πολλά πράγματα.
Αύριο αν δεν κάνω λάθος αρχίζουν οι πανελλήνιες! Δύο χρόνια πριν οριακά πάθαινα κρίση πανικού μόνο και μόνο που σκεφτόμουν ότι δεν θα περάσω εκεί που ήθελα. Νόμιζα ότι θα έρθει το τέλος του κόσμου, ότι πάνε χαμένοι όλοι μου οι κόποι. Ε, λοιπόν δεν πέρασα και ο κόσμος δεν καταστράφηκε...ίσα ίσα, ίσως να ήταν για καλύτερα!
Ο εαυτός μου δύο χρόνια πριν θα με μουτζωνε που το λέω αυτό αλλά αν είχα περάσει εκεί που ήθελα, δεν θα γνώριζα τους ανθρώπους που γνώρισα. Δεν θα μάθαινα να στέκομαι στα πόδια μου όταν νιώθω μόνη μου, δεν θα ανακάλυπτα ότι μπορώ να γράψω ( γιατί πέρυσι η γραφή ήταν διέξοδος για εμένα) δεν θα ζούσα την εμπειρία του θεάτρου δύο βδομάδες πριν! Η φοιτητική ζωή δεν είναι μέλι γάλα και όποιος λέει ότι είναι λογικά δεν έχει φύγει από το σπίτι του και δεν έχει μπει στη διαδικασία να τα ξεκινήσει όλα από την αρχή.
Αξίζει; Εννοείται! Περάσεις ή δεν περάσεις εκεί που θέλεις, αξίζει. Η ζωή έχει πάντα τον τρόπο της να σε εκπλήσσει, να σε οδηγεί σε μονοπάτια που δεν είχες ούτε καν φανταστείς ότι θα έκανες. Η ζωή λοιπόν δεν τελειώνει αν δεν περάσεις εκεί που θέλεις, δεν έχασες τον πόλεμο, μονάχα μια μάχη. Και το λέω εγώ που όταν είδα τους βαθμούς η πρώτη μου σκέψη ήταν θα ξανά δώσω.
Καλή επιτυχία λοιπόν σε όλους που δίνουν πανελλήνιες, εύχομαι να περάσετε ένα γαμάτο καλοκαίρι και να κάνατε τα όνειρα σας πραγματικότητα ( οι πανελλήνιες δεν είναι ο μόνος τρόπος για να το πετύχεις αυτό).♡♡♡♡
