Nasıl olduğunu bilmiyorum, böyle yaşıyorum ama hissedemiyorum, bunu yaşamam normal mi???
İnsanları gözlemlerken midem bulanıyor artık, hareketleri o kadar saçma ve anlamsız geliyor. Belki de ben anlamsızlaşmışımdır bilemiyorum.
Birileri bana böyle gitmez kendine gel toparlan diyor ama içimde gram istek yok, zaten olsa bile güç varmı bilmiyorum. Galiba kendi ellerimle sonumu getirdim, ne kadar bakmasam da orada olduğunu bildiğim bir his var içimde, göğsümdeki boşluk dolmadı hiç, aitlik hissini tatmadım, ya da düşüncelerimi dizginleyemedim.
Bir şeyler oluyor kafamın içinde ve siz sadece gülümsememi görüyorsunuz. Ben uzaklaşıyorum sizden ve siz sadece yarın görüşürüz diyorsunuz, anlamıyorsunuz benim hala nelere kafa tuttuğumu bilmiyorsunuz, siz hiç bir zaman anlamayacaksınız çünkü dermanım sadece kendime, çabam sadece benliğime, sakinliğim anca bedenime yetiyor, DAHA FAZLASINI BEKLEMEYİN BENDEN.
Her seferinde bütün çabalarımın boşa çıkmasından yoruldum. Fedakarlıklarımın hiçe sayılmasından, insanların tek yanlışımda tüm doğrularımı silmesinden ve bu şehrin bana hüzünden başka hiçbir şey vermemesinden biktim.
Ailemin yanımda durmamasından, dost dediklerimin karşı tarafın şahidi olmasından, ve senin herkesleşmenden... Her daim ağlayışlarımı köşesine çöktüğüm duvar duyuyor ve ben o duvarları yumrukluyor, kendi dizlerime sarılıyorum. Ben bittim anliyor musun? Artik bir şey için çabalayamayacak kadar tükendim.
Artık öyle bir hale geldim ki kendimden dahi nefret eder oldum. Önceden çokgülen, gözlerinin içi parlayan birisiydim ben... Ama artık sadece nefes alan bir bedenden ibraterim. Bana ne oldu da bu hâle geldim inanın bende bilmiyorum ancak artık hiçbir şeyin yolunda gitmediğinden eminim.
Eğer buraya kadar okumuşsan teşekkür ederim. Diyeceklerim bu kadar.