Neo. Po kolei odrzucając stare wersje siebie. 

Zabawne jest to, że mam dużo imion, jednocześnie nie mając imienia. 

Jestem trochę paradoksem - czasem mylonym z hipokryzją. 
Nie kłamię, najwyżej blefuję, a na pewno nie dla siebie w stu procentach. Mówię, że mi nie zależy, ale jest wręcz przeciwnie. Łapię się na tym, że w ucieczce przed samym sobą staję się fikcją. Szeroko rozumianą. 

W ucieczce piszę; nawet i dziennik, kiedy pamiętam. Choć zwykle jestem pamiętliwy, na to za cholerę nie ma miejsca w kartotece. 

Dużo wiem i dużo rozumiem, ale jest o wiele więcej rzeczy, których absolutnie nie i nigdy nie będę. 

Teatr to świątynia ludzi oczytanych. Człowiek oczytany, to człowiek wrażliwy, także na piękno, który rozumie, ale też wie, że nigdy nie zrozumie wszystkiego. 











Moje mniej poważne, modorosłe konto: @bezinterpunkcyjnie - zapraszam fanów mniej poważnych fanfików, komiksów i Netflixa. Oraz, oczywiście, moich.