Bugün bir kez daha anladım bu hayatta ki en büyük şans iyi bir aileye sahip olmakmış. Ne kadar umut dolu olursan ol, bir şeylerle savaşırsan savaş aile önündeki en büyük engel veya artıymış. Aynı düşüncelere sahip değilsen bile saygı duymayı bilen bir aile hazineymiş… eğer ki ailen ile fikir ayrılıkların varsa hayata her zaman eksilerle devam etmeye mecbur kalıyorsun. En zor vazgeçiş bence aileye olan sevgidir ve bunu zedeleyebiliyorlarsa aile demenin bir anlamı kalmıyor!!! Sonra da zedelenen sevgiye karşı “nankör” sıfatını yapıştırmak ne kadar da kolay öyle değil mi? İnsanlar her zaman en kolay yol olan, karşındakini suçlama metoduna bayılıyorlar. Kimse birde kendi yaptıklarıma, karşımdakine verdiğim zarara bakayım demeyi bilmiyor. Her zaman her şeye eyvallah dedirten hayata bu defa iyimser olamıycam! Bu defa değil! Bu defa hakedilen tek cevap yazıklar olsun olacak.