Genç kızın Elmacık kemiklerinden usulca bir kaç damla gözyaşı döküldü yere
Yine ağlıyordu
Başaramamıştı
Ya da sadece Dünyanın kurduğu hileli tuzaklardan birine yakalanmıştı
Yine aynı yerdeydi
Onunla ilk gerçek zannettiği aşkın imzasını attığı yerdi burası Ona göre gözyaşı sadece güçlülüğün verdiği ufak bir hediyeydi ama o güçlü falan değildi intihar etmeyi bile becerememişti
Güçsüzlüğün verdiği, Bileğine kazımış olduğu imza...
İşler nasıl bu noktaya gelmişti? Katil rolünden Nasıl kurban rolüne geçmişti?
 Farklı iki renk Bulanıklaşıyordu, Duyduğu tek şey kulaklarını sağır edecek bir tonda olan ölümün soğuk tiz sesiydi.
 Bileğine son bir kez göz attı. Sargıları yırtarak uçurumun aşağısından serbest bırakıp havada süzülmesini izledi. Bileği kabuk bağlamasına bir an o kadar sinir oldu ki onları tek tek yoldu. İstemiyordu, İmzasını bir kabukla gitmesin istemiyordu Bileğindeki kanlar o gün ki kadar olmasa da yine gün yüzüne çıkmıştı. 
Kulaklarından ve kafasının içini dolduran o Tiz sesin gitmesiyle bir an duraksadı çünkü Yerini Onun sesi almıştı.  Genç kızın gözleri bir anlığına tekrar doldu ama bu sefer kendi gözyaşlarına kanmayacaktı... "Bu işe hemen bitirmeliyim" diye sesli bir  şeklide mırıldandığında O ses tonu yine seslendi 
Kendisini Bir adım daha ileri atıp, Karanlığın derinlikleriyle birleşecekken Gözünün önünden mavi bir kelebek geçti. Okyanusu ve Gökyüzünün armağanı misali kırılmış olan tek kanadıyla uçmaya çalışıyordu.
Kanatlarının rengi kalbinin anahtarının rengindeydi. Onun gözlerinin rengindeydi. Ölümün soğuk nefesi kadar maviydi.
 İçindeki kalan son yaşama umudu, ölen kişiliğiyle Yaşam savaşı veriyordu. Kız Ona doğru koşan oğlanı fark edince ona döndü ve "Elveda..." diyerek gözyaşlarının havada, bileğinden akan kanla karışmasına son bir kez izin verdi.