მინდა ერთი ამბავი გაგიზიაროთ, რომელმაც უდიდესი როლი ითამაშა ჩემი პირველი რომანის წერის პროცესში.
სამსახურიდან სახლში დაბრუნებების ლაშა ტალახაძის სახელობის ძალოსნობის დარბაზის წინ უნდა გავიარო, სადაც ასეთი სიტყვები წერია: ,,მე შევძელი, შენც შეძლებ" მიუხედავად იმისა, რომ ის ძალოსანია და არა მწერალი ან პოეტი, მაინც იმხელა სტიმულს მაძლევდა ეს სიტყვები ვერც წარმოიდგენთ.
რაც წერა დავიწყე ბევრი, წარმოუდგენლად ბევრი ამბავი დამატყდა თავს და როგორი ძალითაც ვცდილობდი ყველაფრის გამოსწორებას იმაზე ორჯერ და სამჯერ მეტი სიძლიერით და სისწრაფით ირეოდა და ვითარდებოდა მოვლენები უარესობისკენ. ყველა, აფსოლუტურად ყველა ჩემს წინააღმდეგ იყო მათ შორის ოჯახის წევრებიც კი. მეუბნებოდნენ, რომ წერა უნდა შემეწყვიტა, კალამი და ფურცელი გვერდით გადამედო და თავი დამენებებინა წიგნებისთვისაც.
მწერლები და პოეტები ხალხს გიჟები ვგონივართ რაღაც მომენტში, მაგრამ ცდებიან, თუმცა ფაქტია ერთია და უტყუარი სანამ თავად არ გამოცდიან ვერაფერს მიხვდებიან. ერთია გიჟი გიწოდონ შენი ნაწერების გამო და მეორეა წერა აგიკრძალონ, რადგან მათ თვალში გიჟი ხარ. პირველი უფრო მარტივია, თქვან რაც უნდათ მთავარია წერა გააგრძელო.
ამაბობენ ხოლმე ადამიანები არ ეყო და წერა დაიწყოო, მართალია, მეც არ მეყო ადამიანები, სათნო და თბილი ღიმილით, რომ გიტყუებენ და მერე ნდობამოპოვებულები ზურგში დანას ჩაგარტყავენ. არ მეყო, არც ნამდვილი ადამიანები, ვისაც მართლა აინტერესებ და წერა დავიწყე.
ვბრძოლობდი იმისთვის კი არა, რომ დიდ ხალხში მქონოდა აღიარება და ჩემი წიგნები ყველგან გაყიდულიყო, არამედ იმისთვის, რომ საკუთარ თავთან დამემტკიცებინა და იმ ადამიანებთ ვინც, ჩემს წინააღმდეგ იყო და მეუბნებოდა წერა შეწყვიტეო. მინდოდა დამემტკიცებინა, რომ მეც შემიძლია კარგად რაღაცების კეთება და რომ მეც შემიძლია მერქვას მწერალი/პოეტი, მაგრამ გიჟი არ ვიყო ისე, როგორც სხვა მწერლები/პოეტები არ არიან გიჟები.
ყოველთვის, როცა დარბაზის წინ ჩავივლი ვფიქრობ ის წარმოუდგენლად დიდი ზეწოლა, რომ არა, გიჟის წოდება და საკუთარ თავთან რაღაცების დამტკიცების გაუნელებელი სურვილი, ალბათ, ვერასოდეს შევძლებდი დამეწერა წიგნი, რომელიც ჩემს ისტორიას მოგითხრობთ.
მე შევძელი, შენც შეძლებ.