Kafamı yukarı kaldırdığımda gördüğüm şey, boş bir tavan ya da simsiyah bir gökyüzü değildir. 

Kağıda sıçramamış hayallerimi görürüm, kafamın içinde döner dururlar. Dışarı çıkmak için parmak uçlarımı zorlarlar. Kim bu baskıya direnebildi ki? Ben değil. 

Aslında bu tam olarak bir baskı sayılmaz, belki tatlı bir sızı. Nasıl anlatabilirim ki size, parmaklarımın arasındaki kelimelerle oynamanın verdiği hissi? 

Anlatamam artık, kelimelerim gittikçe tükeniyor... 

☯︎ 

𝙽𝚎 𝚒𝚖𝚕𝚊,
𝙽𝚎 𝚜𝚊𝚝ｪ𝚛 𝚊𝚛𝚊𝚜ｪ,
𝙽𝚎 𝚙𝚊𝚛𝚊𝚐𝚛𝚊𝚏,
𝙱𝚘𝚜̧𝚕𝚞𝚔 𝚢𝚘𝚔 𝙾𝚕𝚛𝚒𝚌.
𝙳𝚘𝚙𝚍𝚘𝚕𝚞𝚢𝚞𝚖.
𝙾𝚐̆𝚞𝚣 𝙰𝚃𝙰𝚈