...

Eğer bir gün uyanıp tüm insanlar sessizleşmiş olsaydı ve sadece sen konuşabiliyor olsaydın, kuracağın ilk soru veya cevap ne olurdu

Hangisini seçerdin ve nedeni nedir
          
          
          A) Hayatın boyunca asla maddi sıkıntı çekmeyeceksin, ama seni gerçekten seven ve senin de gerçekten sevdiğin kimse olmayacak.
          
          B) Hayatının aşkıyla kusursuz bir ilişki yaşayacaksın, ama 40 yaşından sonra yürüyemeyeceksin.
          
          C) Dünyada tarihe geçecek kadar ünlü ve saygı duyulan biri olacaksın, ama ailendeki herkes seni tamamen unutacak.
          
          D) Sevdiklerinin hepsi sağlıklı ve mutlu olacak, ama herkes seni başarısız biri olarak hatırlayacak ve bunu asla değiştiremeyeceksin.

https://decomytree.com/home?hashedId=ghKjNu1Y89If

Gençliğimin baharında ,hani gül beklemezdim kimseden ama yollarımı dikenle de kaplamasalardı keşke... 
          
          Günaydın hocam. 

Elif ve Deniz… Hayat, onları birbirine öyle bir anda, öyle bir yerde denk getirdi ki, sanki kader bile o an şaşırmıştı. Bir yağmur akşamında, tramvay durağında, ikisinin de elinde aynı kitabın farklı baskısı vardı: “Aşk ve Gurur.” Göz göze geldiler, gülümsediler. İşte o an, Elif’in kalbi yıllardır unuttuğu bir ritimde atmaya başladı, Deniz ise sanki içindeki bütün sessizlikler birden anlam buldu. O günden sonra her şey bir masal gibiydi; birlikte yürüdükleri sokaklar, paylaştıkları kahveler, yazdıkları küçük notlar, hepsi “biz”di. Elif hep söylerdi: “Bir masal yazdım el eleyiz biz, bir hayal çizdim göz gözeyiz biz…” Deniz gülümser, onun saçlarını okşardı: “Ve o masalın kahramanları hiç ayrılmayacak,” derdi. Zaman aktı, yıllar geçti, ama aşkları hep taze kaldı — ta ki o kara sabaha kadar. Bir gün Elif hastalandı; önce önemsemedi, “mevsim değişikliği” diyerek geçiştirdi, ama teşhis bir bıçak gibi indi: Kalp yetmezliği. Doktor sessiz bir sesle, umutla korku arasında bir çizgide konuştu: “

“Güzel Belam”
          
          Yağmur, İstanbul’un sokaklarını sarmıştı.
          Her damla, Elif’in penceresine vuruyor, kalbinde yankılanıyordu.
          Gecenin sessizliğinde, birden Ömer’in sesi geldi aklına:
          
          “Ey sevdamın güzel belası…”
          
          
          
          Bir zamanlar bu sözü, gülerek söylerdi Ömer.
          Elif’in inadına, kıskançlığına, suskunluğuna bile gülümserdi.
          Ama şimdi, o gülümsemenin yankısı bile yoktu evde.
          Sadece anılar… ve bir yudum hasret.
          
          Elif, Ömer’in eski kazaklarından birini buldu dolabın köşesinde.
          Kokladı.
          Hâlâ biraz o vardı içinde — biraz kolonya, biraz umut.
          Birden gözleri doldu.
          “Ne olur çık gel, özledim seni…” diye fısıldadı boşluğa.
          
          Oysa gitmek zorundaydı Ömer.
          Bir “mecburiyet”ti, kim bilir neydi ardında kalan.
          Bir şehir, bir iş, bir hayal belki.
          Ama Elif için geriye sadece yokluk kalmıştı.
          
          Bir zamanlar, saçlarıyla oynar, uzun uzun sarılırdı ona.
          “Seviyorum,” derdi,
          ve o an dünya dururdu.
          Şimdi Elif o anları, bir film gibi hatırlıyordu —
          her sahnesi biraz daha eksik, biraz daha silik.
          
          Bir gece, defterini açtı.
          Yazmaya başladı:
          
          > “Dilim damağım kurusa da,
          Öpüşlere âşık oldun diye,
          Zehrinle yaşıyorum hâlâ,
          Şehirlerin lambalarını söndürdüm bu gece.
          Sana kavuşma tarihim,
          hiçbir takvimde yok artık.”
          
          
          
          Kalemi titredi.
          Gözyaşı, mürekkebe karıştı.
          Sonra fısıldadı kendi kendine, neredeyse duyulmaz bir sesle:
          
           “Ben beni öldürmeden, yokluğunda öldüm.”
          
          
          
          O an dışarıda rüzgâr esti, perde kıpırdadı.
          Bir anlığına, Ömer’in kokusu doldu odaya.
          Elif, başını kaldırıp gülümsedi —
          sanki o oradaymış gibi, sanki hiç gitmemiş gibi.
          
          Ve mırıldandı sessizce:
          
          “Ey gönlümün güzel öyküsü…
          Bilsen, nasıl özledim seni.”

Ali, o akşam Ayşe’yi ilk kez gördüğünde hava griydi, ama içi ışıl ışıl olmuştu.
          Bir arkadaş ortamında, gürültülü bir kahkaha arasında göz göze geldiler.
          Sadece bir bakıştı.
          Ama Ali, o bakışta bir ömür yaşamış gibiydi.
          “Sana tek bakışında âşık oldum bi’ anda…”
          diye mırıldanmıştı içinden, farkında olmadan.
          
          Sonra günler geçti.
          Mesajlar, sabah “günaydın”lar, gece “iyi geceler”ler…
          Birlikte kahve içmeler, saçma şakalara gülmeler, uzun sessizliklerde bile anlaşmalar.
          Ayşe gülünce, Ali’nin kalbinde bir şeyler kıpırdardı hep.
          Ama bazı mutluluklar, fazla gerçek gelir insana — korkarsın elinden kayacak diye.
          
          Ve bir gün, gerçekten de kaydı.
          Ayşe, “Biraz kendimi bulmam lazım,” dedi.
          Ali, sadece başını sallayabildi.
          Çünkü “kendi”ni bulmak demek, genelde “biz”i kaybetmekti.
          
          Ayşe gitti.
          Ali, aynı sokaklarda yürüdü günlerce,
          evinin önünde oturdu bir akşam, sessizce.
          Cebinden küçük bir zarf çıkardı — yazdığı son mektup.
          Ama bırakmadı kapısına.
          “Elimden gitmesine razıyım,” dedi,
          “ama beni okumasına razı değilim.”
          
          Sonra, elindeki güllere baktı.
          Ayşe için toplamıştı.
          Titreyen elleriyle teker teker yaktı hepsini.
          Her alevde bir anı, bir kahkaha, bir “seni seviyorum” kül oldu.
          
          Ama gözlerinden yaş gelmedi bu kez.
          Yalnızca hafifçe gülümsedi.
          Kendi kendine fısıldadı:
          
          “Seven böyle yapmazdı, bak, tek başıma kaldım.”
          
          
          
          Rüzgâr, yanan güllerin küllerini savurdu.
          Ve o an Ali anladı — bazı aşkların sonu yoktu,
          sadece bitmeye mecburdukları bir yer vardı.