Hep endişe ve korku içinde büyüdüğümü farkettim.. daha küçüktüm hep düşünürdüm sorunlarım var, ileride bu sorunlarım yüzünden yüzüm gülebilecek mi diye.. evet o sorunlar bitmışti.. tamamen sorunsuz bir hayata adım atmıştım.. derken yine yaşım ilerledikce yine endişeler, düşünceler, verilecek kararlar, beni ister mi? Beni beğenir mi? (Ailemi ve yaşantımı beğenmiyordum..) ama şimdi bakıyorum da etrafımdaki kimse ailemin ve eski yaşantımın tırnağındaki kir bile olamaz. Yine endişe ve düşünce içindeyim şuan.. 3 sezon gibi resmen ama farkındayım ki derin nefes alıp umursamamalıyım. Çünkü eninde sonunda her şey iyi olmak zorunda. Ve olacak biliyorum. Bu yüzden ne kendimi ne de karnımdaki bebeğimi üzemem