Bugün bir anımı anımsadım. Anımsadığım yer baya saçma ama oldu işte. 14 yaşındaydım yorgundum, boşlukta idim. Kimse benim böyle bir ruh halinde olduğumu anlayamazdı tabii. O günler benim için felaket gibiydi. Artık bir saatten sonra ölmek istemiştim. Sadece ölmek ama intihar etmek bana o kadar korkutucu gelirdi ki ama dayanamıyacağımı sanıyordum. Geceleri Allah'a dua ederdim. Lütfen canımı al. Ölmekten korktuğum için yatağımın içinde ölmeyi dilerdim. İşte şimdi yaşıyorum hala nefes alıyorum. Ölmekten vazgeçtim belki de o zamanlar baya depresiftim şimdi bu o kadar da önemli değil. Sonuçta buradayım ancak bu seferde bir kabuk gibi yaşıyorum.