Tarık Aydın

Onunla o kadar çok anımız var ki… Her tarafta onunla ilgili bir şey buluyorum. Girdiğim sokakta, bir cümlenin içinde, gökyüzünde, güneş batımında… Nereye bakarsam bakayım onunla ilgili bir şey aklıma gelip duruyor ve o an durup ne yaptığımı sorguluyorum. Neden beni terk etti? Neden beni yarı yolda bıraktı? Aklımın içinde bu sorular dönüp duruyor ve bunları aklımdan söküp atamamak öfkelenmeme sebep oluyor. Geri dönse sorgusuz sualsiz ona sarılırdım mesela. Bunu nasıl başarabiliyor? En nefret ettiğim anda ondan birden gözümün önüne yüzü geliyor ve tüm nefretim şefkate dönüşüyor.

Buna içimdeki şeytan diyordum; müdafaasını üzerime almaktan korktuğum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratıma tüküreceğim yerde, haksızlığa, tesadüfün cilvesine uğramış bir mazlum gibi nefsimi şefkat ve ihtimama layık görüyordum. Halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? (…) İçimizde şeytan yok… İçimizde aciz var… Tembellik var… İradesizlik, bilgisizlik, ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey, hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var.

Her gün yan yana, baş başa oturmak kolay iş değildir. Birbirinin iyi yanlarından zevk alıp kusurlarına kızmamak için büyük bir yaşama deneyi, akıl olgunluğu ve insan sevgisi gereklidir