Kasabada bir çok kimse onu adıyla sanıyla bilmesine rağmen, dilsiz tek arkadaşıydı onun. Sessiz odada bomboş otururlar, biralarını içerlerdi. O konuşurdu; sözcükler sokaklarda ya da tek başına odasında geçirilmiş karanlık sabahlardan yaratırlardı kendilerini. Sözcükler bir rahatlamıştık duygusuyla biçimlenir, dile gelirdi konuşulmayan sessizlikte. Sözcükler bazen rüzgar olur bazen ise sert tahta ile buluşan cama dönüşürdü. Sonuç olarak sözcükler dile gelirdi binbir seste. Parolamız tek bir sözcüktü: Sessizlik.