"Kalp, sadece hayati işlevlerimizi yerine getiren bir organdır. Onda hissettiklerimizi sandığımız duygular aslında beynimizin bize yönlendirdiği bir sinyalden ibarettir." Eline bu sefer beyin maketini aldığında başımı avucuma yaslayarak dinlemeye devam ettim. 

"Beyin aslında kalpten önce hisseder asıl duygularımızı. Hani bizlere, mantığınızı mı dinlersiniz yoksa kalbinizi mi diye sorarlar ya. İşte cevap tamda burada."

Beyni tam kürsünün üzerine bıraktığında şaşkınca ona bakan öğrencilerde gözlerini gezdirdi Bay Kim. En son bende durduğunda dersi dinlemek adına bir an olsun gözlerimi ayırmadım ondan.

"Mantık bir aracıdır, kalp ise bir kaçış yoludur."

Gözlerini benden ayırmadan sarf ettiği sözler tuhaf hissetmeme neden olmuştu.

"Mantık size doğru yolu gösteren bir klavuzdur. Bu klavuzdan caymayı seçenler ise kalbine söz dinletememiştir."

Herkesin Bay Kim'i alkışlamasıyla elimi yasladığım başımı kaldırarak dışarda başlayan yağmura çevirdim gözlerimi. Gökyüzü açık bulutlarla çevriliydi ama yağmur hiç durmayacakmış gibi yağıyordu. Dışarıda koşuşturan öğrenciler bu yağmurdan kaçınırken ben hüzünlü bir gülümsemeyle bakıyordum bu güzelliğe.

"Kaçmayın ve teslim olun asıl duygularınıza. Kalbinize esir olmayın."

İşte şimdi dedim içimden, işte şimdi doğru yolu görebilmiştim.