Günlerden pazartesi. Çürümeye yüz tutmuş bir ruhun izbeliklerini taşıyorum. Her gün bir diğerinin aynısı. Umudun o parlak ışığından geriye kalan cılız yansımayı görebiliyorum. Karanlık ve boğuk olan bir yolda silinmeye yüz tutmuş bir yansımayı yakalamaya çalışıyorum. Ayağım takılıyor, tökezliyorum. Defalarca kez düşüyor ve defalarca kez kalkıyorum. Üstümde trajik bir ihanetin kalıntısı var. Ellerimde tütün kokusuna bulanmış bir oda. Olmayacak hayallerin skeçlerini yaşıyorum sanki. Bütün bu olanlar 3 dakikalık kısa bir oyunmuş gibi geliyor bana. 3 yıl..3dakika. Sahne kuruluyor, insanlar tam. Oyun başlıyor, roller ustaca oynanıyor. Herşey bir göz kırpma süresinde oluyor. İntihara meyilli insanların bileklerine balık çizerlermiş. Böylece kişi balıklara zarar vermemek için bileklerini kesemezmiş. Oyun bitti, perde kapandı. Kadın küçük bir umut yansımasının peşinden koşmaktan yoruldu. Canı acır diye dokunamadığı balıkları öldürdü...
