Ludzie prości i zbrojni,więc smutni, 
wchodzili na okręty omszałe;
niebo grało podobne do lutni 
srebrnej chyba i kwiatem pachniało.

Od uliczek rzeźbionych w cieniu 
szła procesja, czy biały świt
i świergotał jak ptak na ramieniu żywot mądry rosnących lip.

Potem morza dzieliły się, tarły 
szorstką skórą bokiem o bok;
coś wchodziło, a potem marło,
nie odgadnąć: przez dzień czy rok.

Gwiazdy były nisko jak gołębie. 
Ludzie smutni nachylali twarz
i szukali gwiazd prawdziwych w głębi 
z tym uśmiechem, który chyba znasz.

Potem lądy się otwarły jak ramy, 
góry mrucząc prowadziły pod obłok, 
więc rzucali w fale nieba kamień, 
żeby zmierzyć głębie nieba pod sobą.

I na wiatrów rozłożystych wydmach 
siedli drzewek młodziutkich las
i marzyli złotych dębów widma
z tym uśmiechem, który chyba znasz.

Aż wyrosły krzepkie i jasne,
jakby wody przezroczysty płaszcz, 
więc patrzyli jak na serca własne
z tym uśmiechem, który chyba znasz.

No i stolarz schylał z wolna głowę
i wyciosał przez czas niedługi
dla nich wonne trumny dębowe,
a dla synów ich dębowe maczugi.
Więc odeszli. 
Śpiewał obcy czas.
Więc odeszli przez powietrza białe smugi z tym uśmiechem, który dobrze znasz.