Podzielę się tu taką rozkminą, bo nie mam z kim o tym porozmawiać. Może kogoś zainteresuje temat, ktoś też o tym myśli.
To przerażające, jak świat zostawia mało miejsca dla ludzi, zwyczajnie będących ludźmi. Siedzenie w ciszy, z własnymi myślami, kontakty społeczne bez presji z każdej strony, odkrywanie siebie. Spokojne czynności, nie przerwane milionem bodźców. Żyjemy w ciągłym natłoku informacji. Social media chyba najgorsze. Mam w domu dwóch braci, którzy często w mojej obecności oglądają tiktoka, czasem coś ich rozbawi i podkładają mi pod twarz. A ja robię się poirytowana, kręci mi się w głowie od prędkości zmieniania się obrazów i dźwięków. Bo się od tego odzwyczaiłam, staram się walczyć. To nienormalne, że widzisz jakieś strzelaniny, ktoś probuje ci coś sprzedać, ktoś załamuje się nad swoim życiem, ktoś pokazuje swoje nieprawdziwie idealne - wszystko naraz w ciągu kilku minut. I jakie widzę efekty mniejszej ilości mediów? Zaczynam wreszcie przypominać sobie że żyję. Łatwiej znaleść mi spokój i logiczne rozwiązanie w stresujących sytuacjach, gdy przebodźcowani członkowie rodziny krzyczą, panikują. Mniej napięcia w ciele. Widzę po ludziach wokół schematy, ktore mnie tak niszczą - chęć zapełnienia pustki, poprzez szukanie szybkiej dopaminy, nagrody. A potem problemy z codziennymi, zwyczajnymi czynnościami, agresja, słaba pamięć, otępienie. To wpędza w czarną dziurę. Uzależnia. Zapominamy, że my i wszyscy w około jesteśmy ludźmi... Zapominamy o empatii i trosce o drugiego człowieka.
Trochę namieszałam, mam nadzieję że zachowałam sens ktory chciałam przekazać. :P
