@MoralnaMasochistka
Myślę, że tylko ja mogę sobie pomóc. Nie widzę sensu kontaktu ze specjalistami, już to przerabiałam. Nie rozumieją. Myślą inaczej. Nie zmienią świata, nie schowają mnie przed nim w innym, którego nie trzeba się bać. Oh świat to straszne miejsce... ludzie przegięli z rozwojem i nie nadążają za nim. Wczoraj na YouTubie wyświetliła mi się reklama polskiego polityka - Mentzena - reklamującego jakąś scamerską stronę. Jeśli nie zadasz sobie pytania "co on bredzi?", nie zorientujesz się, że to wygenerowane przez AI. A ludzie lubią ślepo ufać politykom... Nie mamy mózgów na ten świat. My mamy mózgi nadal gdzieś bliżej tej jaskini. Stworzone do życia w małych grupach, bez takiego natłoku negatywnych informacji i nagiętej rzeczywistości. Jak być normalnym w nienormalnym świecie? Epidemia problemów ze zdrowiem psychicznym nie wzięła się znikąd. Może kiedyś też były, pod przykrywką cech charakteru, bo nikt nie wiedział co to, ale teraz... zgubił się sens życia przy ciągłym przebodźcowaniu układu nerwowego. Zmieczulamy się na ciągłą stymulację. Przynajmniej ja tak to widzę.
Prawda, z tym myśleniem mało. Mój ojciec taki był... do śmierci się nie zmienił. I nie przyjmował do siebie, że robi coś nie tak. Ale to też smutne życie. Płytkie. Chociaż w jego przypadku to już była choroba alkoholowa, to jeszcze inaczej..
Ten świat jest cudowny. Piękny, interesujący, niesamowity. Niektórzy ludzie są warci poznawania. Tyle pięknych miejsc. Historii. Zwierzęta i naturę uwielbiam. Ale gdy widzisz ile jest złego... to niszczy cię od środka. Gdy nie wiesz w co wierzyc, kogo słuchać, co jest prawdą... zostaje pytanie, czy warto. Jakieś marzenia jeszcze gdzieś w tyłu głowy mam. I nadzieję, że świat przejrzy na oczy. Ale mam tam też szczegółowy plan i datę "opcji awaryjnej". Trochę mnie uspokaja myśl, że zawsze mogę uciec od tego świata. Nawet jeśli nie wiem, czy coś jest później. Ale nadzieja spokoju, bezpieczeństwa, ciepła...
