Çocukluğumdan beri bir sürü konuda savaş veriyorum. Aile sevgisi, güvensizlik, öz güvensizlik, sosyalleşememe, ilişki korkusu... Senelerdir kafamın içini yiyen konular bunlar. Kendi kişisel gelişmem için özel çabalar sarf ettiğimi biliyorsun. Neler yaşadığımı da biliyorsun. Ama görüyorum ki bir tekme de sen vurdun. Samimiyetimize, bir sorun olduğunda bana gelip açıkça söyleyeceğin kadar güveniyordum. Çok severek takip ettiğim bir dizide şöyle bir söz geçmişti; "Herkese güvenmen gerektiği kadar güveneceksin. Kendine bile." O kadar haklı bir söz ki... Ne yıllar ne paylaştıklarımız ne de anılar bir işe yaramış. Kendini şu an nerede görüyorsun ne şekilde görüyorsun bilmiyorum ama bu yaptığın gurur duyulacak, güç sahibiymiş gibi görülecek bir şey değil. Bu yaptığının bir mantığı, "oh bak, istersem siktir ederim herkesi. Seni bile." şeklindeki güç gösterisi havası yok. Sana acılar çektiren, sana eziyet eden o kişiyi hâlâ yanında tutabiliyorken, beni bana bir sebep sunmadan, kendi kafanda yaşadıklarında hayatından çıkartman ne kadar acınası ve üzülünesi bir durumda olduğunu gösterir ancak.
