Aimé

Hatırlıyor musun bilmiyorum. Sanırım temmuz ayıydı. Benim seni seviyor oluşumu kabul etmede zorlandığım zamanlar. Bir gece, eski sevgilinle kısa bir rp yazdığınızı kendinizi oynattığınızı söylemiştin. Hatırladığım kadarıyla kollarının arasına almıştın onu. "Bu kız bana neden böyle hissettiriyor" demiştin bana. Bilmem, ondan hoşlanıyor musun hala diye sorduğumda "hayır canım, olmaz öyle şey." demiştin. Kalbim çok kırılmıştı o gece. "İşte, Aimé. Kaderin bu. Uzaktan ve saklayarak sevmek." Dedim o gece kendime. Birileri sevilecekti bu hayatta ama asla o kişi ben olmayacaktım. Dizilerdeki ikinci erkek bendim. Asla başrolü değildim hiçbir aşkın. Hep uzaktan, içten ve gerçekten sevip kaybedendim. Biri çıkıp kollarının arasında uyumatmayı istemeyecekti hiç. İki kişi benim için savaşmayacaktı, gerek de yok zaten ama yine de öyle bir durum olmayacaktı hiç. Anlıyor musun? Hiç gerçekten sevileceğime inanmadım. Buna layık olduğuma inanmadım. Hep aklımın bir yerinde, "sen kimsin, nesin ki?" Yankılandı. "Güzel bir fiziğin, tarzın bile yok." Ne kadar acımasızca değil mi? Kendime bunları söyleyerek büyüdüm. Okul hayatım boyunca da hep uzaktan sevdim çünkü kim dönüp fark edecekti ki beni? Duru bir güzelliğim yoktu ve diğer kızlar gibi süslenmezdim. Sıradan bir kız çocuğuydum. Çekingendim ve havalı değildim. Kimse fark etmedi beni, Sude. Kimse duymadı. Kimse görmedi. Kilolu, çirkin bir kızı kimse duymak istemezdi zaten. Eğer kilolu ve çirkinsen sevmeye  de, konuşmaya da hakkın yoktu hiç. Ben böyle büyüdüm. Bu yüzden bu özgüvensizliğim. Kendime inancımı o kadar kaybettim ki... Özür dilerim. Benden bir şeyler istediğinde tökezlediğim için özğr dilerim. Yemin ederim çok yapmak istiyorum bazı şeyleri ama elimde değil. "Ya mahvedersem?" Diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Beni anladığını biliyorum. Ah, nereden nereye geldim. Her neyse. Bir gün bunu okursan, seni gerçekten sevdiğimi bil. Kimse için bu kadar sarhoş ve aynı zamanda aklı başında hissetmemiştim. 

Çocukken bile oldukça güzelmişsin. Hep kendine has bir enerjin varmış. Ben ise tombul, göze çarpmayan, sıradan bir çocuktum hep. Saçlarımı aynı şekilde toplar, kıyafetlerimi de alalelade seçerdim. Gerçi, annem giydirirdi. Öyle güzel şeyler almazlardı. Göbeğim olduğu için de ne giysem yakışmazdı. Ezik büyüdüm. Ama sen öyle değilmişsin, buna gerçekten sevindim. Şimdi de bu kadar sağlam basabilmenin sebebi bu olsa gerek. Dişli, tuttuğunu koparan... Birde bana bak. 

 Sevdiğimi söylersem, özgürce yaşarsam bundan korkarsın ve uzaklaşırsın diye içime gömüyorum. İçim gidiyor. Bazen o kadar düşüyorum ki sana... Yine de gıkım çıkmıyor. Dünyanın en zor şeyi. 

 Ben onlar gibi değilim, yemin ederim. 

 Yavaş yavaş kanıma işlediğini hissediyorum sevginin

Büyük yalnızlık 

   Birini gerçek hayatta sevmek, yanı başında olabilmesi, onu öpmek, ona sarılabilmek nasıl bir şey bilmiyorum. Bu zamana kadar hep kilometreler oldu, hayallerimde yaşadım. Gerçekten sevmeyi, sevilmeyi tatmadım. 

    Çocukluğumdan beri bir sürü konuda savaş veriyorum. Aile sevgisi, güvensizlik, öz güvensizlik, sosyalleşememe, ilişki korkusu... Senelerdir kafamın içini yiyen konular bunlar. Kendi kişisel gelişmem için özel çabalar sarf ettiğimi biliyorsun. Neler yaşadığımı da biliyorsun. Ama görüyorum ki bir tekme de sen vurdun. Samimiyetimize, bir sorun olduğunda bana gelip açıkça söyleyeceğin kadar güveniyordum. Çok severek takip ettiğim bir dizide şöyle bir söz geçmişti; "Herkese güvenmen gerektiği kadar güveneceksin. Kendine bile." O kadar haklı bir söz ki... Ne yıllar ne paylaştıklarımız ne de anılar bir işe yaramış. Kendini şu an nerede görüyorsun ne şekilde görüyorsun bilmiyorum ama bu yaptığın gurur duyulacak, güç sahibiymiş gibi görülecek bir şey değil. Bu yaptığının bir mantığı, "oh bak, istersem siktir ederim herkesi. Seni bile." şeklindeki güç gösterisi havası yok. Sana acılar çektiren, sana eziyet eden o kişiyi hâlâ yanında tutabiliyorken, beni  bana bir sebep sunmadan, kendi kafanda yaşadıklarında hayatından çıkartman ne kadar acınası ve üzülünesi bir durumda olduğunu gösterir ancak. 

Beni en iyi gören, bilen sendin. Her şeyimi koşulsuzca anlattığım paylaştığım kişi de sendin ama asla tanımamışsın beni. Benim için en önemli günde, yakınlarımın beni hatırlamasını istediğim günde sapladın o bıçağı sırtıma. Asla unutmam bunu. Hak edecek bir şey de yapmadım. Gel, karın ağrın neyse söyle ondan sonra istersen yine git. Kimseyi zorla tutamam hayatımda.

Onca seneye dayanan arkdaşlığımızı, paylaştıklarımızı, anılarımızı ufacık bir noktaya takıldığın için elinin tersiyle bir kenara itiyorsan eğer yazıklar olsun sana. O kadar sinirliyim ki... Gelip konuşmak istiyorum ama söyleyeceğin şeyleri tahmin ettiğimden buna hazır hissedemiyorum asla. Arkadaşlığımızı hangi sebeplerle harcadığını duymaya hazır değilim. Ha bir de, iki üç aylık yakınların ve "onlarla mutluyum baaak" havası vermen... Hiç yakışmıyor sana. İnsan gibi sormaya geldiğimde keşke anlatsaydın. "Şunu söyledin, iunu yaptın hoşuma gitmedi" deseydin. Emin ol zor değil. Şu an yaptığın çok çocuksu ve akla mantığa sığmayacak bir şey.