Tam widzimy człowieka, który już dawno zapomniał o swojej cnocie, goniąc za nieuchwytnym słowem, najzwyczajniej zwariował. Proszę się nim nie przejmować, za dwanaście minut mu przejdzie i znowu pójdzie w deszcze, śmiejąc się z siebie. Po lewej próbują uratować uschniętą roślinę, usychając razem z nią. Jeszcze dalej możemy zobaczyć konstruktora. Próbuje naprawić świat, zapominając o swoim własnym. Naprawdę zabawna z niego istota, raz spalił firankę w moim pokoju. W oddali kurzy się zdrowy rozsądek, pragnie poklasku, lecz nie cierpi atencji, taki już jest. Za tamte drzwi polecam nie zaglądać, a te są zamknięte, klucza brak od dawna. Już nawet nie wiem, gdzie co jest, proszę wybaczyć. To chaos, nieład, całkiem niewarty. Za to w prawym segmencie można dostać kota. Ale jak to gdzie jesteśmy? W mojej głowie, no przecież!

Szukam sensu na półkach kredensu 







Mentalnie przeszłam na wattpadową emeryturę, ale wciąż jestem i bardzo się cieszę, że wy też czasami zaglądacie do moich prac, może kiedyś wrócę na stałe (who knows???), tak jak kiedyś,
tymczasem trzymajcie się! 

Nie reklamujcie się, proszę, 
nie mam czasu (ani chęci), aby czytać 

Profilowe oraz tło nie należą do mnie, pochodzą z pinteresta

Dla stalkerów, jestem tez na:
spotify (link tam na dole!) 
pinterest: napozniej

ona/jej