parya.

üçüncü şahsın şiiri. 

"benim burda ne işim var?“ diye düşündüğünüz oldu mu hiç? bir labirentin içindeymişsiniz ve kaybolduğunuzdan eminmişsiniz de, her bir dönemeci kendiniz yarattığınız için bu tamamıyla sizin suçunuzmuş gibi hissettiğiniz? üstelik dışarı çıkmanızı sağlayacak birçok yol olduğunu da biliyorsunuz çünkü labirentten çıkmayı başarmış, dışarıda gülüşüp oynayan insanların seslerini duyuyorsunuz. yaprakların arasından gelip geçen şekiller halinde, öyle mutlu görünüyorlar ki onlara değil, bu işi onlar gibi yapamadığınız için kendinize kızgınsınız. oldu mu hiç? yoksa bu labirentte kalan bir tek ben miyim?

yelkıran. 

kalbim
          bir gün elbette sana hükmedeceğim
          elbet geçer bu hüzün mevsimi
          bir baykuş bir serçeyle arkadaş olduğu gün
          o gün size sevinci de anlatacağım
          bir solucan bir leylekle çiftleştiği gün
          o gün bahar mevsimidir size aşkı anlatacağım
          ve bir gün elbette yıldızları sayacağım. 

tanrım açamadık içimizi 
          artık buluşmamız mahşere kaldı
          ne yelken ne gemi var limanda 
          kaçmak bir uzun sefere kaldı 
          mercan bir sahildeymiş gemiler 
          bulmak kasvetli günlere kaldı. 

şimdi isa'nın elindeki yaraya merhem mi iyi gelir? meryem mi? 

koptuk kırmızılardan. 

dalgaların ortasında yaşadık, bari bir limanda verelim son nefesimizi. 

23.23 

bin dokuz yüz kırk beş.