çocukluğumdan beri tilkilerim beni terk etmedi. Bembeyaz pofuduk kuyruklarını sallayıp, yüzümde gülücükler açtıran hayâllerim, ben büyüdükçe şekillenmeye, pervane gibi başımda dönmeye devam ettiler. Öyleki bazen rüyalarıma bile girdiler. Hayâllerimi süsleyen prenslerimle balo salonlarında Sindrella'ya dönüşen ben, saat on ikiyi geçmesine rağmen prensimin kollarından kaçmayıp hizmetçi kıyafetlerim ve kalbime sığmayan aşkımla başımı döndürene kadar dans ettim. Gökkuşaklarıyla süslenmiş, kuşların cıvıl cıvıl öttüğü, hayvanların benim etrafımda döndüğü bir Merina oluşturdum. Evet; benim küçücük aklımla kurduğum büyük hayâl dünyamın adıydı Merina. Unutmak istemedim. Kendi sıradışı hayâllerimin uçup beni terketmesi en büyük kabusum olurdu. Bende kendimden çok sevdiğim hayâllerimi yazılara zincirledim. Sıkı bağladım ki kaçıp gitmesinler. Biraz gevşek tuttum ki acımasın canları. Hayâllerimi kim görür bilmem. Kim benim çocukken kurduğum gökkuşağının renkleri içinde boğulmak ister? Kim tilkilerimin kuyruklarından çekiştirmek ister? Pek de önemli değil. Ben kendim için yazıyorum. Ben okuyayım diye salıyorum beynimden çocuklarımı. Belki yıllar sonra geri dönüp tekrar okuduğumda gülerim diye. Çocuklarıma okurum, tilkilerimin hatrını sorarım diye. Belki saçma, belki de ergence. Ne önemi var. Herkes belli bir dönemden geçer. Ben geriye dönüp gülerek hatırlamak istiyorum. kendi dünyamı gökkuşağı kalemimle kazımak istiyorum...