sevgi anlayışı ürəyimə köz basır. mənim sevgim ucuz bir roman kimi bəsitdir, sevməyim yarım qalan kitaba təkrardan başlamağım kimi buruqdur. ya heç sevə bilməmişəmsə? darıxmıram, pis olmuram, sevmirəm bəlkə və bunun fərqində də deyiləm. ən acısı da budur. qəlbimin dərinliyindən gələn hüznü bədənimin uc nöqtələrinə qədər duyduğum yadıma gəlmir. eşq və sevgi arasında bir o qədər də fərq olmadığını düşünə bilərəm, ancaq mənim eşqim o qədər qaradır ki, içində boz belə tapa bilmirəm. sevgim bəzən mərhəmət duyğum hələ də tapdalanmamış kimi doğma hiss etdirir. xüsusi ilə anamı sevmək. ancaq ya yetəri qədər sevmirsəmsə? digərlərindən fərqləndiyimi bilirəm. insanlığa qarşı duyğularım gözlə ayırd ediləcək qədər fərqlənir. əgər eşidəcəklərim məni qorxutmasaydı, bu barədə bir sonrakı seansımda danışardım. bəlkə də danışmalıyam. qorxuram. düşündükcə fikirlərim sınıq şüşə qırıqları kimi doğrayır beynimi. və şeytan mənə əlini uzada bilmədiyi üçün bu xəstəliyi və partlamaq üzrə olan beynimi mənə verdi on altı il əvvəl.