İyi günler ama geçmişte yaşadığınız bazı üzgün günlerinize sonrasında sanki bir film karesi gibi hatırlayabiliyorsunuz ya. Size ait ama dışarıdan bir göz gibi oluyorsunuz, garip bir his. O üzüntüyü hala hissedebiliyorsunuz ama canınızı yakmıyor aksine "ne kadar üzülmüştüm" diyerek buruk bir tebessümle hatırlıyorsunuz. Hatta yeri geliyor acının hakkını çok güzel vermişim o kadar üzülmüşüm ki acıyı tüketmişim diyebiliyorsunuz. Hayatınız boyunca o hissettiğiniz üzgünlüğü unutmuyorsunuz ama acının arkasında durabilecek kadar tüketmenin bile iyileştirici bir tarafı var. Ne hissediyorsanız sonuna kadar yaşayın bunu unutmak istiyorum deyip hüznü bile yaşamadığınız her şey bir gün canınızı daha çok yakar