Aslında şimdi buraya yazacağım her şeyi konuşacak birim var artık, yine de söyleyesim var. Sanki iki üç yıl öncesiymiş gibi yazmak istiyorum.
Ben çok sarsılıyorum yine sanırım, kelimeleri kendimi ifade edecek şekilde nasıl kullanırım bulamıyorum. Bir sürü yeni insan tanıdım, dönüp bakınca gerçekten de bir sürüler.
Yksden sonra içime dönme fırsatı buldum, aslında ertelediğim her şeyi düşünmeye başladım. Tekrar ve tekrar. Ve bu beni bir çukurun içinde gibi hissettiriyor.
Garip gelecek belki ama doğru şu ki, kendi dogrularimla müslüman olmaya çalışıyorum. Ne olursam olayım müslümanların tanrısı beni kabul eder sanıyorum, bu yüzden adım atmaya çalışıyorum. Ama bu söylediğimiz kadar kolay değilmiş ki. Önce sadece abdest alarak başladım, aslında sadece mescit korkumu yendim en başta. Şimdiyse unuttuğum sureler ve dualara bakıyorum, belki biraz siyer ve sohbetler de. Aslında tüm bunlardan hiçbir zaman tamamen kopmadim, eh malûm aile profili. Bu benim için kötü müymüş peki, şu an düşününce değilmiş gibi geliyor.
Ama her yeni sureye, her yeni bir şeyi öğrenmeye ve deneyimlemeye başladığımda kafamda aynı zilin çanı çalıyor; bu şekilde de olacak mı? Bu şekilde de ben Allah'ın huzruna kabul edilecek miyim? Umarım kimseyi 'bu şekilde' diyerek rahatsız etmemişimdir, yine de buraya yazmakta özgür hissediyorum.
Hiçbir zaman ailem gibi olmadım, sanırım kendi müslüman profilimi çizerken de ailem gibi olmayi başaramayavagim.