Ajo e kapi prej jakës së bluzës, e afroi pranë vetes dhe i pëshpëriti:
"Dua të bëj dashuri me ty..."
Kian ngriu, mbylli sytë një sekondë, duke bërë llogaritë me universin. Po pyeste veten nëse e kishte dëgjuar mirë por nuk guxoi ta pyeste. E dëshironte aq shumë atë femër sa ishte e dhimbshme, por jo kështu, jo ndërsa asaj i ngatërrohej dyshemeja me tavanin.
— Shpirt... je e dehur— i tha me vështirësi, si dikush që po lufton me zjarrin brenda vetes.
Ajo u shty pak mbrapa, e lënduar, e hutuar.
— Pra... nuk më dëshiron?
— Po të dëshiroj," tha ai, duke buzëqeshur me një butësi që i dilte në pah sa herë që ishte me Sarën. "Por ti nuk je mirë. Dua të jesh e kthjellët kur ta vendosësh këtë gjë.
Pjesa e re on progress