Instagram: ksiazkolina


Siedzę. Przede mną leży pusta kartka, nie ma na niej nic... jest biała i czysta, nieskażona żadnym słowem i ani jedną myślą. Nie uświęcona przez delikatne głaskanie stalówki. Trzymam w dłoni pióro, a w duszy kryją się uczucia dla których nawet najpiękniejsze słowa są niewystraczające... Nie potrafię znaleźć żadnych słów, szukam wytrwale... czasami je znajduję, a czasami unoszą się gdzieś, nieosiągalne i zbyt piękne by mogły być w naszym świecie i wtedy idę spać, a pustka kartka skąpana jest w księżycowym świetle. Gdy rano wstanę, znowu tam będzie, a ja znów poszukam słów.
To ja. Zagubiona w świecie osoba, którą miniesz na jednej z warszawskich ulic i nawet nie zawiesisz na niej swojego oka. Nie zapamiętasz mnie. Nie zwrócisz na mnie uwagi. A mimo to, tam będę. Ja. Z moimi słowami.